Verrassingen!

De tijd gaat snel! Dus dan nu eindelijk maar even mijn blog bijwerken met de gebeurtenissen van de afgelopen twee weken. Beter laat dan nooit zeggen we maar ;)
Vorige week maandag begon de week echt fantastisch: na ietwat gehaast me te hebben klaargemaakt wilde ik vol goede moed naar het werk fietsen.... maar helaas bleek ik een lekke band te hebben. Fijn. Dan maar van nood met de bus. Nou heb ik het sowieso al niet zo op de bus, en ook al kan ik heel makkelijk voor mijn huis instappen doet de bus er eigenlijk net zo lang over als ik op de fiets. Daarnaast is hij niet altijd even punctueel! Deze ochtend dus ook, helaas. Lekker begin zo deze week. Op het werk ging het gelukkig niet zo dramatisch. Dinsdag was de bus weer laat... Ik heb het hierna maar opgegeven en ben met de U-Bahn gegaan. Deze dag hadden we op het werk onze allereerste gezamelijk werkbespreking! Het moest wel gebeuren hoor, hoe kan je nou in een groep werken en niet regelmatig bespreken wat je hebt gedaan en gaat doen. Wonder boven wonder was de professor zelfs aanwezig deze dag. De professor is namelijk een hartchirurg, dus hij staat veel in de operatiekamer, heeft onregelmatige werktijden en kan elk moment worden opgeroepen voor een spoedgeval. Als hij dus op het lab is is dat best wel bijzonder. Verder is er deze week op het werk niet zoveel bijzonders gebeurd, alles ging min of meer zijn gangetje.
Van Iris kreeg ik het bericht dat ik haar direct moest laten weten wanneer er een pakketje voor mij zou zijn gearriveerd. En toen ik ’s avonds nog niks had (ook geen briefje), moest ik van haar echt naar de buurman die het pakketje volgens de track and trace in ontvangst had genomen. Jullie kunnen je voorstellen dat ik op dit punt wel heel erg nieuwsgierig was wat er in zou zitten! Vols spanning heb ik het toen opengemaakt, en wat bleek, er zat een heel leuk verrassingspakket in een tas, en op de tas stond: Keep (me) calm en be my ceremoniemeester? Echt zo leuk! Zoiets verwacht je niet als je zo’n pakket krijgt. Ik was echt enorm verrast, en heb natuurlijk gezegd dat ik het zou doen tegen Iris en Louis – die allebei over Skype zaten te kijken hoe ik zou reageren.
Dat weekend heb ik een aantal dingen geregeld voor dat het er weer op de achtergrond zou verdwijnen: een Duits mobiel telefoonnummer (met telefoon) en een sportschool abonnement! Het (on)geluk van deze week had nog een ieniemini staartje... maak je geen zorgen, alles is uiteindelijk gelukt! Maar ik kwam aan bij de sportschool: Als je morgen terugkomt hoef je bepaalde aanmeldkosten niet te betalen! Op zich heel mooi, maar ik zou er wel weer heen moeten ;) De sportschool zit in hetzelfde winkelcentrum als de Vodafone winkel, waar ik een prepaid kaart wilde halen. Dat was zeker sneller gezegd dan gedaan. Beide medewerkers waren volgens mij bezig om klanten alle snufjes van hun telefoon te laten zien en alle kleine lettertjes van het contract aan het voorlezen. Ik wilde het eigenlijk niet nog een week uitstellen (van uitstel komt afstel) dus ik heb maar gewacht (en gewacht, en gewacht). Uiteindelijk was ik dan aan de beurt en had ik een nieuw Duits nummer op zak! Toen doorgegaan naar het winkelcentrum aan het Markisches Viertel om daar boodschappen te doen en een nieuwe telefoon te kopen. Anders heb ik nog steeds niks aan dat Duitse nummer. Bij de Saturn vrij snel een goedkoop maar functioneel toestel uitgezocht, voordat ik kon beginnen aan de volgende wachtrij. Ook hier heb ik geen idee wat voor moeilijke vragen er allemaal werden gesteld aan de medewerkers, maar het zal wel heel lastig zijn geweest! Toen ik eindelijk aan de beurt was bleek het toestel dat ik had uitgezocht er niet meer te zijn, dus heb ik maar een vergelijkbaar toestel meegenomen van een (voor mij) onbekend (en waarschijnlijk aziatisch) merk. Ik heb nog mijn twijfels bij sommige vertalingen in het systeem, maar hij doet het en dat is het voornaamste.
Op zondag heb ik als eerste mijn band zitten plakken! Gelukkig had ik een plaksetje in Berlijn, dus met een bak water erbij was het zo gebeurd. Het lastigste was nog om de fiets naar boven te krijgen om toch warm en droog dit te kunnen doen. Ik had ook nog een poging gewaagd om mijn versnellingen weer goed ingesteld te krijgen, maar hiervoor heb ik helaas nog niet genoeg kunde om dat te kunnen doen. Dat moet ik maar overlaten aan de echte fietsenmakers. Verder dus nog naar de sportschool geweest om me te laten inschrijven. Omdat het best aardig weer was (oftwel, droog), besloot ik om er naar toe te lopen om zo iets meer van de buurt te zien en mijn beweging voor die dag ook te krijgen. Bij de sportschool aangekomen was het nog even lastig om de ingang te vinden, nu het winkelcentrum dicht is moet je door een aparte ingang. Die had ik snel gevonden, maar dan? Hoe kom je binnen? Een bel zag ik zo 1 2 3 niet. Dus op zoek of er een andere ingang is: is er niet. Dus terwijl ik zo in de buurt van de ingang mijn hersenen aan het kraken was hoe ik binnen zou komen, zag ik een vrouw lopen met een sporttas! Bingo! Ja, ze ging naar de ingang en drukte op de bel die 2 meter ofzo daarvan verwijderd was. Ik had gewoon nog niet goed genoeg gekeken. Toen kon ik wel mooi mee naar binnen schieten en mij dus alsnog inschrijven. Na de wandeling terug vond ik eigenlijk dat het deze zondag wel mooi was geweest ;)
De afgelopen week kon ik dus mooi weer met de fiets naar het werk. Op maandag kwam ik er alleen achter dat mijn buitenband er nog niet helemaal goed om heen zat, dus dat moest ik nog even verhelpen. Tot nu toe is mijn band nog vol gebleven! Op het werk had ik deze week voor tijdens de werkbespreking gebakken en bananencake meegenomen. Volgens mij viel het wel in de smaak, want aan het eind van de middag toen ik van het lab terugkwam was er nog 1 stuk over en doken twee collega’s heel schuldbewust achter hun computer weg! Verder heb ik mijn student ingeleid over hoe te werken in de celkweek. Dus lange middag in celkweek, want als je net begint en het nog nooit eerder hebt gedaan duurt alles 10x lang. Het tweede deel van de week had ik een cursus hoe om te gaan met bepaald soort cellen. Dat betekende dus weer praatjes aanhoren. Gelukkig werd het goed gegeven en was de stof heel interessant. Voor de praktische kant was er maar weinig ruimte beschikbaar, dus die kant van de cursus doe ik deze week. Donderdag had ik met de ander Postdoc in de groep, die het meest in Teltow te vinden is afgesproken om iets te gaan eten/drinken. Zij had nog een AIO meegenomen met wie ze het goed kon vinden, dus wij gingen met z’n drieen op jacht naar eten. Oftewel, we wisten dat we wilden eten, maar wat en waar besloten we pas min of meer op het moment dat we op station Südkreuz stonden. En om dan de makkelijkste route naar een tapas restaurant te vinden valt nog niet mee! Dus zijn we maar naar Kurfürstendamm gegaan en gekeken wat we daar konden eten. Hier is genoeg te vinden, maar het is ook een heel lange weg, die loop je niet even op en neer. In een zijstraatje zagen we toen een italiaans restaurant dat ons wel wat leek, dus daar maar naar binnen gegaan. Het was behoorlijk leeg, maar de obers zeiden dat er maar 1 tafel beschikbaar was. Later op de avond werd ons duidelijk waarom: de Italianen kwamen binnen om te gaan eten! Het eten was ook zeer goed, en al die Italianen was voor ons ook wel een teken dat we hier wel goed zaten. Samen met het goede eten hadden we ook een lekkere wijn en (het allerbelangrijkste) goed gezelschap, dus het was een hele gezellige avond!
Zaterdag heb ik weer eens wat in het huishouden gedaan (ook hier in Berlijn zijn geen kabouters) en ben ik voor het eerste naar de sportschool geweest. Er stond een ‘Dance’ klas op het programma dat ik wel wilde uitproberen. Het bleek echt heel leuk te zijn, een beetje wat ik ook gewend was bij het dansen in Nederland! Waarschijnlijk ga ik hier nog wel vaker naar toe en ik wil nog een aantal lessen wle proberen. Ik mis alleen wel heel erg mijn dans en sportmaatjes! Dat maakt het toch altijd leuker, samen sporten. Zondag ben ik (weer) wezen brunchen, dit keer met een groep Nederlanders. Iemand had op Facebook de oproep gedaan wie er zin had om te gaan brunchen, en het leek mij wel een mooie manier om mensen te leren kennen! Toen ik op het juiste adres was twijfelde ik even of ik wel goed zat, want de naam stond niet echt duidelijk aangegeven en ik kon binnen ook geen groep nederlanders herkennen. Soms is het heel duidelijk, nu echt helemaal niet. Uiteindelijk werd me duidelijk dat ik wel goed zat (jeej!) en ben ik bij de tweede tafel aangeschoven, omdat we met nogal een grote groep waren. De brunch was een buffet, heel lekker en goed verzorgd! De mensen waar ik bij aan tafel zat bleken bijna allemaal studenten te zijn voor hun stage of een semester studeren in Berlijn, en van deze studenten deden ook nog een filnk aantal de hotelschool. Gevolg: ze hebben veel om over te pratne, maar niet veel waar ik ook echt over mee kan praten. Ik voelde me er een beetje buiten vallen en zat eigenlijk liever aan de eerste tafel, het leek me dat ik daar wat mee aansluiting zou hebben. Maar ja, die zat al vol toen ik kwam. Op den duur (toen ik al begon te twijfelen of ik al naar huis zou gaan) ging een deel van de andere tafel weg en ben ik daar naartoe verhuist om met die mensen nog kennis te maken. Nog een andere man was ook al van tafel gewisseld omdat hij ook niet echt veel had met die studenten ;). Hier was het echt heel gezellig, nog lang gekletst. De groep werd weer wat groter toen de mensen die weg waren gegaan terugkwamen: blijkbaar hadden ze fietsen gekocht! Echte Nederlanders he. Hierna nog langer met elkaar gepraat, op dit punt waren wij de enige die er nog zaten! Uiteindelijk was het toch nog een geslaagde brunch voor mij, ik heb het nog heel leuk gehad. En toen, ja toen zat de week er al weer op en ga ik dit verhaal op mijn blog zetten zodra ik meer zie dan een wit scherm ;).

Liefs José